منابع تامین مالی
منابع تامین مالی به‌طورکلی به دو قسمت تقسیم می‌شود:
- تامین مالی داخلی (Internal funding)
- تامین مالی خارجی (External funding)
منابع داخلی تامین مالی
- بنیان‌گذاران، خانواده و دوستان
این شامل پس‌انداز شخصی بنیان‌گذار و همچنین وجوه دریافتی از خانواده و دوستان است که اصطلاحاً “love money” گفته می‌شود. این سرمایه توسط خانواده و دوستان فرد کارآفرین به‌منظور شروع کسب‌وکار و بر پایه اعتماد قرض داده می‌شود. هرچقدر کارآفرین بتواند بر مبنای صندوق‌های شخصی کار کند و درآمد داشته باشد، به سرمایه‌گذاری خارجی کمتری نیاز دارد و مستقل‌تر عمل می‌کند.
- بوت استرپینگ
در این اکتساب بسیار خلاق استفاده از منابع بدون افزایش سرمایه از طریق منابع سنتی یا استفاده از وام‌های بانکی خواهد بود. این روش کارآفرین را از استفاده از اشکال مختلف تامین مالی منع می‌کند و باعث کاهش ریسک‌های بالقوه استفاده از منابع خارجی می‌شود. بوت استرپینگ انتظار دارد تا جاییکه که امکان دارد منابع مالی بر اساس فعالیت کسب‌وکار تامین شود تا شرایط مالی مطلوب شود و سهم مالکیت بیشتری را حفظ کند. کنترل کلی کارآفرین و عدم صرف زمان با سرمایه‌گذاران از دیگر مزایای تامین مالی است. از معایب بوت استرپینگ می‌توان به کمبود نقدینگی برای رشد شرکت با نرخ مورد انتظار اشاره کرد. شرکتی که قدرت مالی ضعیفی در مقایسه با رقبا داشته باشد، سهم بازار را در موقعیت رقابتی از دست خواهد داد.
- اتحادیه کسب‌وکار
این روش شامل تشکیل توافقنامه همکاری با شرکت‌های دیگر برای تولید درآمد و کاهش هزینه است. دلایل تشکیل یک اتحادیه تجاری عبارت‌اند از: نفوذ بازار، سرعت بخشیدن به زمان حضور در بازار، استفاده از کانال‌های بازاریابی و فروش، گسترش جغرافیایی، دسترسی به لیست مشتریان، اعتبار دهی به محصول، درخواست مشتری، توسعه محصول، صرفه‌جویی در مقیاس، ایجاد رقابت، کسب تجربه کسب‌وکار، شرکت در پروژه‌های مشترک را می‌توان برشمرد. تشکیل اتحادیه کسب‌وکار بر اساس جستجوی فعال بر اساس دانش صنعت، انجمن‌های حرفه‌ای، شبکه‌های صنعتی و مخاطبین، نمایشگاه‌های تجاری، حسابداران، بانکداران، دوستان و انجمن‌های سرمایه‌گذاری قابل‌اجرا خواهد بود.
منابع خارجی تامین مالی
آن‌ها افراد فوق‌العاده موفق در حوزه کسب‌وکار هستند که نقدینگی خود را سرمایه‌گذاری می‌کنند. یک سرمایه‌گذار فرشته‌ای فرد ثروتمندی است که سرمایه خود را درازای کسب مالکیت شرکت، برای راه‌اندازی یک استارت آپ سرمایه‌گذاری می‌کند. فرشتگان کسب‌وکار به‌طورمعمول در فناوری‌های نوآورانه یا کسب‌وکار باقابلیت رشد بالا سرمایه‌گذاری می‌کنند. آن‌ها در بلندمدت سرمایه‌گذاری می‌کنند و انتظار دارند در عرض 5 تا 7 سال بازدهی مطلوبشان را دریافت کنند.
-
شرکت‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر
این شرکت‌ها به‌عنوان واسطه‌های مالی شناخته می‌شوند که سرمایه‌گذاران خطرپذیر را هدایت می‌کنند تا به‌طور مستقیم در پرتفوی متشکل از شرکت‌های مختلف سرمایه‌گذاری کنند. هدف اصلی آن‌ها کسب سود با فروش سهام در میان‌مدت است. آن‌ها انتظار دارند تا سودآوری بالاتری از بازار کسب کنند تا بتوانند ریسک ناشی از سرمایه‌گذاری‌شان در استارت آپ ها و کسب‌وکارهای نوپا را پوشش دهند.
یک شرکت سرمایه‌گذاری خطرپذیر فقط در شرکت‌های خصوصی سرمایه‌گذاری می‌کند و نقش مهمی در نظارت و کمک به شرکت در مدیریت پرتفوی ایفا می‌کند. سرمایه‌گذاری آن‌ها برای تامین مالی رشد داخلی شرکت مورداستفاده قرار می‌گیرد و هدف اصلی آن‌ها حداکثر سازی بازده مالی از طریق فروش “عرضه اولیه” یا “IPO” است. فعالیت شرکت‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر عبارت‌اند از: سرمایه‌گذاری، نظارت، خروج.
سرمایه‌گذاری شرکت‌های خطرپذیر به‌طورمعمول در دو بخش کلی مراقبت‌های بهداشت و فناوری اطلاعات متمرکزشده است.
- بانک‌ها
به‌طورمعمول بانک‌ها ترجیح می‌دهند تا از طریق وام دادن با وثیقه، ریسک‌های خود را محدود کنند. این منبع مهم تامین مالی خارجی پس از ایجاد شرکت‌های کوچک قابل‌استفاده خواهد بود. یکی از دلایلی که بانک‌ها از اعطای وام به استارت آپ ها خودداری می‌کنند عدم اطمینان به کارآفرینان است.
بااین‌حال تصمیم شرکت‌های استارت آپ برای استفاده از وام‌های بانکی بستگی به معیارهای مختلف از قبیل زمان‌بندی‌های مختلف، میزان دسترسی اعتباری، سطوح نظارتی و دخالت‌ها خواهد داشت که در شرکت‌ها متفاوت است
انواع تامین مالی
انواع مختلفی از گزینه‌های تامین مالی برای مراحل مختلف حیات شرکت‌های استارت آپ وجود دارد. انواع تامین مالی بر اساس سطح رشد استارت آپ ها از مرحله آغازین چرخه عمر شرکت تا مراحل نهایی آن همراه با رشد و مقیاس تولید آن‌ها است. انواع تامین مالی به‌صورت تامین مالی در “مرحله کشت ایده”، تامین مالی در “مرحله راه‌اندازی”، تامین مالی در “مرحله اول”، تامین مالی در “مرحله دوم” و تامین مالی “مزانین (ترکیبی)” است.
اهمیت انواع تامین مالی در حدی است که در حدود 23.7 درصد از استارت آپ ها در طی دو سال و 52.7 درصد از آن‌ها در مدت‌زمان 4 سال محو می‌شوند. از دلایل اصلی عدم حیات آن‌ها می‌توان به ورشکستگی، عدم سلامت مالی صاحب شرکت و عدم دسترسی به انواع تامین مالی اشاره کرد.
در مرحله ابتدایی زمانی که کارآفرین تصمیم به تبدیل یک ایده به فرصت کسب‌وکار دارد، ممکن است منابع مالی پاسخگوی پوشش نیازمندی‌ها نباشد. در آن زمان، تامین مالی در “مرحله کشت ایده” برای کمک به کارآفرین جهت توسعه کسب‌وکار لازم است.
برای هر شرکت استارت آپ در “مرحله راه‌اندازی”، دسترسی به منابع مالی به‌منظور تامین ایده کارآفرین ضروری است.
تامین مالی در “مرحله کشت ایده” برای شروع خوب کسب‌وکار بسیار مهم است. بااین‌حال زمانی که مرحله اولیه با موفقیت آغاز شد، تامین مالی در “مرحله راه‌اندازی” شروع به کار می‌کند تا نیازهای کارآفرین را تامین کند.
نوع دیگری از تامین مالی، تامین مالی در “مرحله اول” است که به‌صورت رسمی و سهامی و به‌صورت خارجی ارائه می‌شود تا کمبودهای موردنیاز استارت آپ ها برای هزینه‌هایش را پوشش دهد.
در صورت نیاز شرکت به گسترش فعالیت‌های اصلی و عملیاتی خود، تامین مالی “مرحله دوم” موردنیاز است. و درنهایت تامین مالی “مزانین(ترکیبی)” برای تامین هزینه‌های بازاریابی، پروژه‌های توسعه‌ای، بهبود محصولات و خدمات شرکت‌های استارت آپ موردنیاز است.
تامین مالی “مزانین” ترکیبی از تامین مالی مبتنی بر بدهی و تامین مالی مبتنی بر وام است که به وام‌دهندگان حق تبدیل به سود سهام شرکت در صورت عدم پرداخت بدهی را می‌دهد.